Magical Pai

We werden er al door menig man voor gewaarschuwd: Pai is om verliefd op te worden! Je blijft waarschijnlijk veel langer dan dat je gepland had. Wij hadden onze reis al uitgestippeld en overal voor betaald, dus dat laatste ging voor ons (helaas) niet op. Het eerste daarentegen dubbel en dwars!

We gingen van het mega drukke Bangkok, naar het redelijk drukke Chiang Mai en toen naar het rustige Pai. Pai is een klein dorpje, vol met backpackers, hippies, toeristen en kraampjes met o.a. streetfood, kleren en sieraden. Er hangt een magische sfeer die niet te beschrijven is. Vanaf het moment dat wij uit de bus stapten in Pai, voelde ik het al.

Oh ja, de busreis. We werden in Chiang Mai opgehaald met een busje welke ons naar Pai zou brengen. De reis duurde ongeveer 3 uur en we zouden alleen maar door de bergen rijden. Ons werd al aangeraden om van die pilletjes te kopen bij de 7 Eleven tegen wagenziekte. Dus dat deden wij. Jes heeft daar niet zo'n last van dus zij had ze niet ingenomen. Ik daarentegen word bij het flauwste bochtje al kotsmisselijk en besloot, eigenwijs als ik ben, twee pillen in te nemen, ook al stond er op de verpakking duidelijk aangegeven dat 1 pil genoeg is. Je weet wel, just in case.

De buschauffeur dacht dat hij de nieuwe Max Verstappen was en leefde in een waan dat hij bestuurder was van een Porsche i.p.v. een busje. Terwijl iedereen hoopte dat we levend aan zouden komen in Pai en niet ergens de afgrond in zouden kukelen, kon ik me nergens druk om maken want ik was zo stoned als een garnaal. Gedurende de hele dag.

Note to self: gewoon een keer doen wat je gezegd wordt Zivic.

De eerste dag in Pai hebben we alle kraampjes leeg gekocht. "Ah dit is een leuk broekje! Ik weet nog niet voor wie ik 'm koop, maar dat bedenk ik nog wel. Ik kan er vast iemand blij mee maken."
En alsof onze rugzakken al niet vol genoeg zaten, kocht ik, naast de duizend kleinigheidjes en kleren, jawel, een gitaar. Gewoon omdat het kan. Je weet nooit wanneer die goed van pas komt. Ook fijn dat je zelfs muziekinstrumenten kan afdingen in dit land. En om me iets meer thuis te voelen in Pai heb ik een veertje in mijn haren laten zetten. Voelde ik me iets meer verbonden met de hippies.

De tweede dag in Pai besloten we scooters te huren en Pai te gaan verkennen. Wat een natuur joh! We hebben de Chinatown van Pai gezien, wat watervallen bezocht en zijn meerdere malen verdwaald. Kan ook niet anders met twee vrouwen op scooters ergens in the middle of nowhere. Het hielp ook niet echt dat er op de kaart straten die niet boeiend zijn, gewoon werden weggelaten. Zo van, daar moet je niet naartoe dus we laten ze maar weg. Wat resulteerde in het feit dat we ze juist wel namen en langs de huisjes van de locale bevolking kwamen. Ook heel leuk!

We sloten de dag af met een mooie zonsondergang op de Pai Canyon. Jes kwam erachter dat ze misschien toch hoogtevrees heeft.
Zo zie je maar weer, je leert elke dag iets nieuws. Ik wilde natuurlijk alles zien wat er te zien was, dus ik ging in mijn eentje op pad. Gewapend met mijn cameratoestel (lees: mobiele telefoon), een paar slippers in mijn hand en een paar blote voeten ging ik de paden bewandelen die op den duur steeds smaller werden. Afgronden van wel 50 meter aan weerszijden maakten het dat ik het soms toch stiekem een beetje eng vond. Nadat ik mijn ronde had afgemaakt, kwam ik VOL adrenaline naar Jes toe gehuppeld om haar te vertellen hoe waanzinnig vet het was geweest. Bleek dat Jes ondertussen een heel rescue team opgetrommeld had omdat ik zei dat ik "eventjes" gingen kijken en ondertussen al een uur weg was geweest. Oeps.

Na afscheid genomen te hebben van de zon voor die dag, stapten we, met wat super mooie foto's rijker, op onze scootertjes om terug te karren naar onze guesthouse. Die krengen van een scooters zijn overigens ook allemaal opgevoerd, omdat je anders de bergen niet op komt. Leuk ook dat we op bepaalde stukken ongeveer 80 km per uur reden en dat onze snelheidsmeter aangaf dat we met een snelheid van 0 km per uur vooruit gingen. Het kan hier allemaal. Half Pai loopt overigens ook met schaafwonden en verband rond door de vele scooter ongevallen, maar dankzij het kettinkje voor 'good luck', die Jes de dag ervoor had gekocht, kwamen we er beide zonder kleerscheuren vanaf. Zie je, is dat shoppen toch ergens goed voor.

Die avond gingen we naar een bar. Camila, het meisje uit New York die we in Chiang Mai hadden leren kennen, was inmiddels ook in Pai. Zij ging ook met ons mee. Toen we daar aankwamen was er helemaal niemand. Het barretje was in de buitenlucht, maar wel overdekt. Er was een soort plateau waarop allemaal ligbedjes, matjes en kussens lagen. De chille muziek, de mooie lampjes en de sfeer zorgden ervoor dat we daar toch bleven. Na een tijdje kwam er een groep Canadezen bij ons zitten en niet veel later druppelde de ene Nederlander na de andere binnen. Eén van de Canadezen, Kendal, is een kop kleiner dan dat ik ben en is negroïde. Hij heeft een kaal hoofd en op de een of andere manier deed hij me denken aan een kabouter. Die vent straalde een portie positieve energie uit waar je U tegen zegt! Hij had een heel aanstekelijke lach, wat maakte dat iedereen die hem maar zag, in de lach schoot. Toen hij zich aan het begin van de avond voorstelde, dacht ik dat hij Gandalf zei i.p.v. Kendal, wat het natuurlijk maakte dat hij de rest van de nacht door iedereen zo werd genoemd. David, zijn beste vriend, is een kop groter dan ik ben, is zo wit als sneeuw en is een beetje rossig. Het contrast tussen Gandalf en hem kon niet groter. Dat maakte ze ook zo leuk samen. Na een paar uur was de bar helemaal vol. Vanaf het eerste moment tot het laatste hebben we op blote voeten gedanst en gehuild van het lachen.

Toen de boel dicht ging, spraken we met wat mensen af dat we elkaar de dag erna weer zouden treffen. Jes en ik liepen met z'n tweeën terug naar onze guesthouse. Jes liep heel rustig met haar petje op, haar handen in haar zakken en met haar oordopjes in voorop en ik, nog steeds op blote voeten, huppelend erachter aan. Zo liepen we midden in de nacht, onder de mooie sterrenhemel, door de verlaten straten van Pai met een tevreden gevoel richting onze bedjes.

De dag erna brachten we, samen met een hele leuke groep mensen, aan het zwembad door met hapjes en drankjes. Om de laatste avond in Pai goed af te sluiten, haalde ik mijn gitaar op (zie je wel dat 'ie goed van pas zou komen) en zochten we een plekje op waar we muziek konden maken. Gezien we midden in een rouwperiode zaten vanwege de dood van de Thaise koning, kon je na middernacht niet zomaar op straat kabaal maken. We konden gelukkig in een tentje terecht welke tot 4.00 uur open was. De eigenaresse voorzag ons van wat eten en drankjes en deed haar muziek uit. Na nog geen 5 minuten kwamen er mensen bij onze groep zitten. Klassiekers zoals 'Piano man' werden uit volle borst meegezongen en binnen no-time was het weer tijd om naar bed te gaan.

Pai was magisch, veel te kort en ging veel te snel voorbij. Het is zo leuk om nieuwe mensen te leren kennen en 'vriendschappen' op te bouwen in zo'n korte tijd. Omdat er niet veel tijd is, wordt ze maximaal en op de juiste manier benuttigd.

Ik ga even filosofisch doen en dit verslag afsluiten met een quote:

"A journey is best measured in friends, rather than miles."

Bedankt voor de leuke reacties op mijn eerdere verslagen, leuk dat er zoveel mensen zijn -mijn moeder niet meegeteld- die ze daadwerkelijk lezen!

Liefs,
Anja